Boskość Jezusa

Adam, ten z raju, był połączeniem ciała i ducha, technicznie mówiąc. On zgrzeszył i jego grzech mógł odkupić, ktoś, kto też jest połączeniem ciała i ducha. I był nim Jezus. Adam był duchem, który został dany glinie. Jezus jest Duchem, który przyjął „glinę”, ciało. Podobny musiał umrzeć za podobnego. Dlatego ta doktryna jest ważna.

Boskość Jezusa jest zagadnieniem trudnym. Sobory pierwszych wieków dyskutowały o tym, powstawały podziały wokół tematu osoby Jezusa, jego natury. Toczyły się zażarte dyskusje nie tylko podczas obrad soborów, a nawet na rynkach i ulicach miast. O tym świadczą pisma Grzegorza z Nyssy, który opisywał, że o tym dyskutowano nawet na bazarach, w łaźniach i karczmach. W pierwszych wiekach istnienia kościoła powstała największa liczba herezji, które zaprzeczały to, że Jezus jest Bogiem. Ale były i takie, które ogłaszały że był Bogiem, i nie był ani trochę człowiekiem.

Powstaje pytanie dlaczego tak było? Możliwe dlatego, że Jezus nigdy nie usiadł (a przynajmniej o tym nie wspominają Ewangelie) i nie ogłosił jakiegoś nauczania, gdzie ogłosił w jednym kazaniu argumenty o swojej boskości. Te argumenty są rozsiane w różnych fragmentach Biblii. I niektóre fragmenty chcę omówić i wyciągnąć wnioski na potwierdzenie boskości Jezusa.

Zacznę od słów samego Jezusa z Ewangelii Marka. Tak o sobie mówi.

Mar. 10:18 (powt. w Mat. 19:17, Łuk. 18:19) „Lecz Jezus mu odpowiedział: Dlaczego nazywasz mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko jeden – Bóg”. Zwraca uwagę na dobroć swoją i sugeruje, ze on jest tym dobrym Bogiem. Gdyby nie ta dobroć to jego ofiara była by nie wystarczająca, niedoskonała. A baranek według Pism musiał być doskonały i bez skazy. Najmniejsza skaza dyskwalifikuje ofiarę. Dzisiaj rabini w Izraelu hodują czerwoną jałówkę na ofiarę w razie jeśli powstanie świątynia w Jerozolimie. Jeden włos innego koloru już dyskwalifikuje tę jałówkę. Tylko Bóg jest doskonały i dobry. Jako potwierdzenie tego, że Jezus jedyny jest dobry, a więc jest Bogiem czytamy 2 list do koryntian. 2 Kor. 5:21 „On bowiem tego, który nie znał grzechu, za nas grzechem uczynił, abyśmy w nim stali się sprawiedliwością”. Widzimy, że Jezus nie znał grzechu, czyli był dobry. I według słów Jezusa z ewangelii Marka, znaczy że jest Bogiem. Doskonały i dobry Bóg staje się złym i grzesznym byśmy my stali się sprawiedliwością.

Kolejny fragment z Ewangelii Jana 20:27-29 „27 Potem powiedział do Tomasza: Włóż tu swój palec i obejrzyj moje ręce, wyciągnij swoją rękę i włóż ją w mój bok, a nie bądź bez wiary, ale wierz. 28 Wtedy Tomasz  odpowiedział mu: Mój Pan i mój Bóg” (ο κυριος μου και ο θεος μου ho kurios mou kai ho theos mou)! 29 Jezus mu powiedział: Tomaszu, uwierzyłeś, ponieważ mnie ujrzałeś. Błogosławieni, którzy nie widzieli, a uwierzyli.

Ważne jest zobaczyć właśnie grecki tekst w tym fragmencie, gdzie Tomasz wyznaje w Jezusie Boga, a mianowicie na przedimek ho  – grecki przedimek określony wskazuje definitywnie na tego jedynego Pana i Boga, którym jest Jezus. Przedimki w grece są bardzo ważne, tak samo jak w angielskim „the”, kiedy chcemy powiedzieć o konkretnej rzeczy czy osobie. Nie da się pomylić, że mówimy o kimś innym kiedy wypowiadamy przedimek. Adresatem wypowiedzi Tomasza musi być Jezus, wskazuje na to przedimek osobowy w celowniku (komu? czemu?) αυτω auto – mu. Tomasz wyznaje Jezusa jako Boga, Gdyby Jezus nie był Bogiem słowa Tomasza zabrzmiały by jak ogromne bluźnierstwo, za które powinien zostać skarcony. Tak się nie stało. Jezus nie karci za te słowa Tomasza. W językach słowiańskich nie ma czegoś takiego, ale kiedy chcemy wskazać na konkretną rzecz czy osobę, to powiemy – ten Dawid, a nie tamten. Takie podkreślenie pozbawia złudzeń, że mówimy o innym człowieku.

Pozostając przy pismach Janowych musimy zobaczyć początek Ewangelii Jana a potem pierwszy list Jana.

Jana 1,1 „Na początku było słowo, a słowo było u Boga, a Bogiem było słowo”. Jeśli przeczytać cały fragment, to zobaczymy, że tym Słowem wcielonym jest Jezus. I o tym słowie apostoł Jan mówi, że jest Bogiem. Słowo, którym jest Jezus, jest Bogiem. I potem Jana 1, 18 „Boga nikt nigdy nie widział; objawił Go On, Jedyny zrodzony Bóg, który jest w łonie Ojca” Jezus tutaj jest nazwany zrodzonym Bogiem, który objawia Ojca. Wcielił się po to by pokazać jaki jet Bóg!

I znów św Jan wskazuje na bóstwo Jezusa w swoim liście. 1 Jana 5:20 „A wiemy, że Syn Boży przyszedł i dał nam rozum, abyśmy poznali prawdziwego Boga, i jesteśmy w tym prawdziwym (Bogu), to jest w jego Synu, Jezusie Chrystusie. On jest prawdziwym Bogiem i życiem wiecznym”. Tutaj wprostjest napisane o Jezusie, że jest prawdziwym Bogiem. I mamy rozum po to by poznawać prawdziwego Boga. I jesteśmy w tym prawdziwym Bogu. W starożytnych pismach istniała zasada, że jeśli o jakiejkolwiek sprawie jest kilkakrotne powtórzenie słów, zwłaszcza w jednym zdaniu, to musi to być istotne. Właśnie tutaj to widzimy trzykrotnie powtórzenie słów „prawdziwy Bóg”.

• wierzący mają poznać prawdziwego Boga.

• wierzący są w prawdziwym Bogu.

• prawdziwym Bogiem jest Jezus Chrystus.
.

Najpierw widzimy, jaki stosunek do Boga musi mieć wierzący – poznawać prawdziwego Boga, a potem być w tym prawdziwym Bogu, a na koniec jest wyjaśnienie tego, kto jest tym prawdziwym Bogiem. Jest nim Jezus z Nazaretu. Dla mnie osobiście ten werset jest bardzo jednoznaczny.

Kolejnym ważnym tekstem jest list do Hebrajczyków, który jest mocno chrystocentrycznym listem. Tutaj toczy się walka z tymi, kto w Izraelu zwątpił w Jezusa, jego osobę i jego misję. A zatem możemy znaleźć dowody na boskość Jezusa.

List do Hebrajczyków jakby cytuje słowa samego Ojca w stosunku do Syna swego. Hebr. 1:8-9 8 „Lecz do Syna mówi: Twój tron, o Boże (ο θεος ho theos) , na wieki wieków, berłem sprawiedliwości jest berło twego królestwa. 9 Umiłowałeś sprawiedliwość, a znienawidziłeś nieprawość, dlatego namaścił cię, o Boże, twój Bóg olejkiem radości bardziej niż twoich towarzyszy”. Greka tutaj znów używa ten sam przedimek ho, o którym pisałem wcześniej ο θεος ho theos – ten konkretny i określony Bóg, którym jest Jezus. Autor listu wkłada w usta Boga Ojca wyznanie o Jezusie – O Boże! Trudno jest polemizować z takim konkretnym i nie dwuznacznym tekstem. Wiemy też, że tron należy się tylko Bogu. Bóg nie dzieli swej władzy z nikim. W tym fragmencie mówi o tronie Jezusa, co znów wskazuje na bóstwo Jezusa. W tekstach biblijnych tron jest atrybutem boskości. Nikt inny nie ma prawa zająć tron poza Bogiem. Ciut wcześniej w Hebrajczykach jest takie zdanie. Hebr. 1:3 Który (Jezus), będąc blaskiem jego chwały i wyrazem jego istoty i podtrzymując wszystko słowem swojej mocy, dokonawszy oczyszczenia z naszych grzechów przez samego siebie, zasiadł po prawicy Majestatu na wysokościach” Co tutaj widzimy?Chrystus przebywając na ziemi podtrzymywał istnienie wszechświata słowem swojej mocy. Taką moc ma wyłącznie Bóg. Biblijne teksty w ten sposób mówią o Bogu. Bóg słowem stworzył wszechświat i teraz podtrzymuje tym że słowem wszechświat. Wcielony Bóg, będąc na ziemi wśród ludzi, nie zawsze mu przychylnych, wciąż przez słowo podtrzymuje życie tych, kto nie byłego wrogiem

Na koniec chciałbym omówić ten werset. Kol. 2:8-9 „8 Uważajcie, żeby was ktoś nie obrócił na własną korzyść przez filozofię i próżne oszustwo, oparte na ludzkiej tradycji, na żywiołach świata, a nie na Chrystusie. 9 Gdyż w nim mieszka cieleśnie cała pełnia Bóstwa”.

W tym wersecie jest potwierdzenie nie tylko dla Boskości Jezusa, ale i wytłumaczenie jego podwójnej natury. Cała pełnia boskości. Nie porostu mieszak boskość, a pełnia. Św. Paweł tutaj chciał dobitnie to podkreślić. Między innymi po to by zwalczyć praktyki kolosan, które opierały się na ludzkich przepisach, tradycjach, zabobonach. Mówi do nich, jeśli wierzycie, że w Jezusie jest cała pełnia boskości, a wy jesteście w Nim, to po co wam jeszcze wracać do żywiołów tego świata? W Jezusie jest pełnia! Dlatego będąc na ziemi jako jedna osoba mająca i naturę ludzką i naturę Boga Jezus cały wszechświat utrzymywał przy istnieniu za pomocą swego słowa.

.

.