Польща, подібно до України, відривалася від російської економіки.

То як це відбувалося в Польщі є подібним до того, що діється в Україні тепер.

Польща по економічним показникам вийшла на дуже

високе місце серед країн ЄС. Але шлях був нелегкий.

Я живу у Польщі понад 25 років, служу у польській євангельській церкві пастором. А приїхав з України з Дрогобича на навчання до Польщі у 91 році, а до Варшави у 1993 р. Перед тим як Польща стала членом НАТО. Моя дружина є Полькою і її сім’я була заанґажована політично. Її дідо був творцем судової психіатрії у Польщі, і його іменем названа є вулиця у місті Сьвєчє (Świecie). А комуністи заслали його на провінцію. Я багато що чув з перших вуст. І багато, що бачив особисто. Напишу про те, що запам’яталося. Але коротко, щоб не втомити літерами читача.

Це була сіра і мало приваблива країна. Хоча були елементи покращення. Магазини, західні фірми, ресторани тощо. Гарні приватні будинки. А разом з тим дике зубожіння. Люди торгували всюди. В підземних переходах, на зупинках, тротуарах. Впало в очі, те що багато жінок палило цигарки. Забагато. Тепер є інакше. Після розлучення з Росією була висока інфляція. Польський злотий мав багато нулів. Долар був в тисячах злотих. Якщо порівнювати це з гривнею, котра після подібного відриву від Росії у 2014 році теж впала, то Україні ще пощастило. Один долар США коштував тоді кілька тисяч польських злотих!

У тому часі Польща, після перших реформ Бальцеровича, здобула безвіз з Європою. Це не було легко, бо країна мусіла сповнити критерії демократичні і політичні. Почалася масова трудова еміграція на захід Європи. На вулиці було чути фрази на кшталт: «Треба втікати з цієї проклятої країни, тут неможливо жити. Та «Солідарность» довела нас до катастрофи. Президент Валенса це зрадник і ідіот, який руйнує країну і не вміє керувати, і не може створити команду професіоналів». До тепер багато хто в Польщі ненавидить Бальцеровича, а разом з ним Валенсу.

В новинах було постійно чути про мафію, корупцію, економічні «махльойки» і «комбінації» з обкрадання країни. Регулярно когось десь вбивали – в торгових центрах, на базарах, вулицях, кав’ярнях. Мафія прушковська і воломінська була у всіх на вустах. Одна мафія контролювала кордон з бувшим СРСР, інша якісь міністерства і частину парламенту, поліцію, фабрики і казна що ще там. Було враження, що держава нічого не може з тим зробити.

На приклад їм вдалося впровадити такий закон, що церква не мусить розмитнювати авто, що куплене за кордоном. І ось по усій Польщі почалося «пробудження», члени мафії реєстрували нові церкви, а самі ставали єпископами і пасторами. Це був проєвропейський закон який дозволяв на реєстрацію церкви з 10 членами. Дві сім`ї і готове. Такі «церкви» ввозили до країни сотні автомобілів і продавали їх. Були ще якісь дива з іншими законами, що куплялися в парламенті. Майже як в ресторані: «Попрошу один гарячий закон і дві поправки». Такий стан мафійних впливів тривав дуже довго. Складалося враження, що мафія і корупція буде нормою життя у Польщі.

Пізніше усі дізналися, що між «Солідарністю» і комуністами була угода. Комуністи згодилися віддати владу, в замін за те що в них лишаться фабрики, заводи тощо. Так виникла олігархія здружена з мафійним кланами. Не знаю, чи булоб можливе, не згодитися на таке і намагатися забрати владу іншим шляхом. Може й так, але була би кров.

Я собі пояснюю це так. На приклад я є господарем і власником на підприємстві. І мені не дуже йде з тим госодорюванням. Приходить хтось ззовні і каже, що він керуватиме і все направить. Я знаю що мені не виходить, але віддавати не хочу. Кінець кінцем згоджуюся на те, що маєток є мій, але він керує процесами. Якось так домовилися комуністи з «Солідарарністю». Молода польська демократія і «Солідарність» була в іншому положенні. СРСР ще тримався і могло бути набагато гірше ніж на приклад тепер на Донбасі. Кожний компроміс і кожний крок був тоді на вагу золота.

Але в певному моменті все змінилося. Зміни приходили поступово, стрибками якби, звільнення ринку, безвіз, членство в НАТО, але справжні зміни настали після входу до ЄС. Прийшов іншій рівень конкуренції. А це змушує до розвитку.

На зміни Поляки чекали більше 10 років. Європа не хотіла приймати країни, яка не вміє захиститися. Польща отримала завдання збудувати армію, яка відповідає сучасним західним стандартам, тобто Натівським.

Цікаво було бачити як держава якби не переймалася занадто внутрішніми справами (мафія, корупція, безробіття), а усе було скероване на євроінтеграцію. Про це говорилося, писалося, зустрічалося. Якось я потрапив на зустріч єврокомісарів з польськими священниками. Повна зала єпископів, священників і мирян у Єзуїтському інституті на вулиці Раковєцкій. Європейські політики розповідали про ЄС. І заохочували до входу до Європи. Але чому єпископів? Бо церква у Польщі мала величезний авторитет і дякуючи церкві «Солідарність» змогла вистояти.

Все це відбувалося за правління першого незалежного від Росії президента Валенси. То що Україна пережила в 2014, Польща мала в 90х роках. Зусилля Валенси було повністю скероване на відрив від комуни і від Росії. Не видно було великих змін у житті пересічного Ковальського. Ціни за комунальні послуги були дуже високими і так є до тепер. Платня не висока. Їжа дорога, одяг теж. Усі купували одяг у секонд-хенді. І тому на наступних виборах перемагає бувший комуністичний політик Кваснєвський (Можна це порівняти до того як би президентом став Вілкул, Азаров, Новінський або син Януковича). Але зміни вже зайшли так далеко, що новий президент не змінює вже напрямку країни. Польща стає членом НАТО, бо уряд лишився антикомуністичний. Це був 1999 рік, коли народилася моя перша дитина.

Перші реальні зміни почалися при децентралізації. В містах почалися ремонти, будови шкіл і доріг, шпиталів. Найкраще було там де люди серйозно поставилися до цього і пильнували через громадські організації усі процеси. Але були такі громади; в яких нічого не змінювалося. Був занепад і депресія. Навіть сьогодні є такі райони у Польщі. Там де були активні громадяни, в селах і містах кращала інфраструктура, а зарплатня росла.

Після входу Польщі до ЄС відкрився ринок праці. Знов масова трудова еміграція. З моєї церкви виїхало біля 30% членів з сім’ями, дітьми. Продавали навіть нерухомості. Знов було чути – в цій країні нічого не зміниться, тут неможливо жити. З тих, що виїхали – переважно були ті, що хотіли швидкого успіху або європейські зарплати. Коли я їх відвідував, то бачив, що рівень їх життя на справді не змінився. Мешкали в подібних умовах, тобто в 2 кімнатних квартирках, в бідному районі серед емігрантів, більшу частину грошей проїдали. Хоча мали гроші на дітей від держави і дешевше, напів власне помешкання. Це був плюс, але попри такі плюси деякі верталися до Польщі. Заробляли бо на заході багато і так само багато віддавали на життя.

Підсумок зроблю такий.

Поляки не кинулися силою змінювати систему, яку вспадкували від комуни. Не почали вішати і розстрілювати ворогів нового шляху і корупціонерів. (Хоча праця теж робилася у цьому напрямку). Скерували своє зусилля на впровадження країни до НАТО і разом з цим зламалися перші корупційні схеми. Бо мусіли впровадити нову якість і підхід у сфері військовій, бюджетній, промисловій. В країні почали діяти теж натівські спецслужби, а проти них мафії вже було складніше пручатися. Не легко злапати кожного злодія на гарячому. Але коли система міняється, певні речі вже не є можливі для злодіїв. Про це знають пострадянські „економісти” і тому не хочуть України в НАТО. Рівень зарплатні піднявся у військовій сфері і це впровадило конкуренцію на ринок праці.

Вступ до ЄС відкрив ринок праці і навчання в Європі. Знов конкуренція зробила черговий поштовх для піднесення життєвого рівня. Поліція Польщі почала арештовувати втікачів-корупціонерів у цілій Єврпопі. Почало бути невигідно жити не чесно.

Хочемо того чи ні, але євроінтеграція є цивілізаційним вибором.

Андрій Степанов

Andrzej Stepanow

List ukraińskiego biskupa.

UKRAINA: Brutalne prześladowania chrześcijan ewangelicznych na terenach kontrolowanych przez terrorystów rosyjskich.

Nikt z nas sześć miesięcy temu nie mógł nawet pomyśleć, że w dwóch województwach wschodniej Ukrainy palić się będą straszliwe płomienie wojny, która pożera tysiące ludzi, niszcząc miasta i wsie, przynosząc ból i cierpienie tak wielu serc. Bóg dobrze wie, kto rozniecił tę wojnę, a częściowo my i cały świat. Dziesiątki tysięcy uciekają z regionu, szukając schronienia w innych regionach Ukrainy, a rodziny lokalnych separatystów i terrorystów idą do Rosji, nie wiedząc, co ich tam czeka.

Kościół Chrześcijan Wiary Ewangelicznej w rejonie Doniecka i Ługańska liczy 59 zborów, 13 centrów rehabilitacyjnych, jeden dom opieki dla osób starszych. Poza naszymi zborami znajduje się tam jeszcze około 150 zborów innego kościoła zielonoświątkowego, około 100 charyzmatycznych i około 80 wspólnoty niezarejestrowanej. Poszczególne kościoły ewangeliczne znalazły się w środku konfliktu, który wpłynął na życie naszych sióstr i braci. Ze smutkiem zawiadamiam, że dwaj synowie pastora Aleksandra Pavenko, Albert i Reuben, zostali brutalnie zamordowani. Podobny los spotkał dwóch diakonów tego samego zboru, Władimira Velichko i Victora Bradarskiego. Dom Modlitwy „Kościół Przemienienia” pastora Pavenko został okradziony – zabrano im dosłownie wszystko. Inny nasz zbór, „Nowe Życie” pastora Włodzimierza Sołowjowa, pozostał nietknięty.

W innych miastach Donbasu, kubańscy kozacy brutalnie niszczą domy modlitwy, twierdząc, że czynią to w walce o wiarę prawosławną. W mieście Szachtarsk ograbiono dom pastora. Wszystkie dobra bandyci załadowali na samochód i odjechali. On sam został pobity. Wielu wierzących jest zmuszonych do ucieczki do innych regionów Ukrainy, gdzie przyjmują ich nasi bracia i siostry, pomagając jak tylko można. Po tym wszystkim nastąpiła operacja wkroczenia wojsk rosyjskich, gdy okazało się, że terroryści już nie dają sobie rady samodzielnie, przegrywając z Gwardią Narodową Ukrainy.

Dziękuję Bogu za ofiarność członków naszych zborów. Oprócz pomocy niezbędnej dla przesiedleńców, Kościoły całej Ukrainy zebrały pomoc humanitarną, przede wszystkim w postaci żywności, i dostarczyły ją do Donbasu. Ponadto, kompletujemy już brygady budowlane, które mają wyjechać na wschód w celu zabezpieczenia i konserwacji budynków kościelnych w tych regionach.

Zwracam się do was wszystkich, drodzy bracia – wspierajcie nas modlitwą w walce z ciemnością tego świata, modląc się o pokój dla Ukrainy i poskromienie nikczemnego wroga. Niech Pan przemieni serca władców Rosji. […]

Modlę się o Boże błogosławieństwo dla każdego z was.

Mikhajlo Panochko
Starszy Biskup Kościoła Zielonoświątkowego Ukrainy

/Za udostępnienie Listu dziękujemy bp. Markowi Kamińskiemu, prezbiterowi naczelnemu Kościoła Zielonoświątkowego w RP.

Rozmowa z Franklinem Graham’em. Mariott. Warszawa.

Tyle udało się spisać z dyktafona. Bez poprawek, ale na świeżo, bo już dziś będzie ewangelizacja z jego udziałem.

– Czy myślałeś o byciu w Polsce wczesniej? I co myślisz o tych, kto nie chce przyjść, bo mają inne poglądy teologiczne?

My wszyscy mamy różnice i to smutne , kiedy sa niezgody. Sekularyzm jest wielkim wrogiem. Wielu ludzi odwraca sie od kościołów i myślą ze nie potrzebują. Boga. Był taki zespół – Nirwana. Jego lider Kurt Cobain popełnił samobójstwo. Zostawił notatki przed śmiercią w której napisał, ze miał duża dziurę w życiu, ze nic nie mogło wypełnić tej dziury – A ni seks, a ni narkotyki, nic. Nikt nie znalazł sie by mu powiedzieć ze jest Bog ktory może wypełnić pustkę. Jeśli nie ma Boga, żadna piękna kobieta nie uczyni cie szczęśliwym. Popatrz na Hollywood ile gwiazd filmowych mają piękne kobiety, ale wciąż nie znajdują zaspokojenia i szukają czegoś. Właściwej osoby. I są rozwody. I wciąż jest pustka. Swiat nie da satysfakcji.

– Czy dla Polski jest szansa? Jeśli porównać z innymi krajami Europy środkowej w których byłeś?

Polska ma głęboka duchową historię. Kościół w Polsce jest mocną duchową instytucją. Każdy lider duchowy powie, że sekularyzm tak mocno postępuje, że kościoły są coraz bardziej puste. Jest problem duchowy, pustka i to może być wypełnione tylko przez Boga. I to co jest niezwyczajne dla Polski, to jest to, że kościół może rozpoznać potrzebę ewangelizacji. Baptyści, zielonoświątkowcy, katolicy widzą potrzebę w ewangelizacji. Ewangelizacja jest potrzebna w każdym pokoleniu. I ma byc misją każdego kościoła. Co tydzień, co miesiąc i co rok.

Czyli całe społeczeństwo potrzebuje wypełnić pustkę?

Tak.

– Jakie jest twoje marzenie dla Polski?

Moim marzeniem jest, aby w ten weekend było jaknajwiecej ludzi, którzy otwarcie wyznają Jezusa swoim Panem i Zbawicielem. Uczyni to Duch Święty. Ja jestem tylko poslannikiem. Wierze, że jedność i współpraca kościołów będzie miała miejsce i po krucjacie. Nie chodzi o kompromis, że musimy rezygnować z tego w co wierzymy, chodzi o to by nieść Ewangelię Jezusa Chrystusa.

Istnieje pojęcie błogosławieństwa pokoleniowego i Wasza rodzina jest takim przykładem. Ojciec jest nosicielem błogosławieństwa dla całej rodziny. A kto jest kluczowa osobą w Twoim życiu, która pomogła Ci pójść za Jezusem i zacząć mu służyć?

Oddałem życie Jezusowi mając 22 lat. Będąc wychowanym w rodzinie chrześcijańskiej nie czyniciebie wierzącym. Bycie w kościele nie oznacza, że jesteś wierzącym, tak jak rower w garażu, nie jest autem. Wiele ludzi myśli, ze chodzenie do kościoła wystarczy. Odczuwalem pustkę w życiu i szukałem czegoś, czego nie mogłem znaleźć. Wierzyłem Bogu, ale trzeba było, by Bog pokierował moim życiem. Prosiłem, Boże jeśli możesz poskładać moje życie, zrób, to. Przestaje kontrolować swoje życie. Oddaje Ci siebie. Skończyłem studia, ozenilem się i wszedłem w służbę „Samrytan’s purse” w której jestem do dzis. Nie czułem ,ze Bog może mnie powołać do głoszenia, nie chciałem byc porównywany z moim tata. Kto chce ten ból głowy? Nie chciałem być Billy Graham’em. Kiedy miałem 40 lat, człowiek, ktory pracuje dla mego taty, powiedział mi, że uważa, że Bog powołuje mnie do głoszenia. I trzeba zacząć używać ten dar. To nie było tak, ze szukałem to. Bog dał mi możliwość wejść. Na jednym spotkaniu na Alasce, miałem możliwość głosić i wezwanemu ludzi do zbawienia i kilka osób, 4-5 może, oddało życie Jezusowi. Zdałem sobie sprawę, że ja nic dlatego nie zrobiłem, to Bóg tak uczynił, że ludzie sie zabawili. W hotelu pomodlilem się tak – Boże jeśli chcesz bym to robił, to uzyj mnie! Byłem wdzięczny, że Bog dał mi możliwość powiedzieć o jego Synu.

– Czy mógłbyś powiedzieć o swojej relacji ojciec-syn?

Kiedy myśle o swoim ojcu, nie mogę nie myślec o mojej mamie. Ona była wielką osobą w moim życiu! Miałem bardzo bliską relację z nią. Przez 30 lat pomagała mi. Kiedy w 35 lat zostałem dyrektorem w służbie, tata pytał mnie czy bym nie został dyrektorem w organizacji. On już był starszy i było trudniej rozwiązywać problemy, wiec byłem szczęśliwy aby pomoc w tym.

Moja matka jest wspaniała kobieta. Moja praca była pomoc ojcu skończyć prace jego dobrze. Teraz ma ostry umysł, ale nie ma sił.

Tato poprosił mnie o zajęcie się zagadnieniami, na które on już nie miał siły. Byłe, zadowolony, ze mogę to robić. Poczułem, że moim zadaniem jest, dokończenie pracy, którą Bóg powierzył mojemu ojcu. I byłem w stanie to zrobić. Zająć się tym wszystkim, na co on już nie ma siły. Jego umysł jest nadal jasny, ale on już nie ma siły.

– Widziałam wspaniały film z Twoim udziałem i Twojej córki, co robisz by zbudować relację i przekazać dziedzictwo?

W domu mojego ojca mieliśmy modlitwę codziennie rano. Potem było śniadanie, a po nim matka lub ojciec, czytali werset z Biblii, zanim jeszcze poszliśmy do szkoły. A potem któreś nich modliło się. Wieczorem, zanim poszliśmy do łóżek, mieliśmy czas poświęcony dla Boga. To było trochę dłuższe i wszyscy, cała rodzina w tym uczestniczyła. Modliliśmy się za misjonarzy, rodzinę i inne sprawy, które nas dotykały. Tak wychowali nas rodzice i tak ja wychowywałem moje dzieci. Rano modlitwa, cichy czas, zapamiętywanie wersetów. Wieczorem mieliśmy nie tylko modlitwę, ale i studium biblijne. Mam czworo dzieci, wszystkie kochają Pana – trzech synów i córkę. Dwóch z nich służy ze mną, jeden z służy w armii amerykańskiej. Córka jest żoną zawodnika futbolu amerykańskiego, to trochę coś innego niż europejski futbol.

– wspaniały przykład, jak przekazać Boże dziedzictwo przez pokolenia…

Moja mama powiedziała, że ja nie zasługuję na moje dzieci, ponieważ ja przyczyniłem się, do tego, że moi rodzice osiwieli. Jestem wdzięczny za dzieci. Dzieci muszą być instruowane. Współczesną tendencją jest dawanie dzieciom dużo wolności i pozwalanie na dokonywanie wyborów. Ja nie pozwalałem moim dzieciom wybierać, to ja za nie decydowałem. Strałem się wybierać jak najlepiej dla nich. Pamiętam jak moja córka skończyła 13 lat i chciała obejrzeć film. To nie był dobry film, przynajmniej ja tak nie uważałem. Ona oświadczyła, że ma już 13 lat, odparłem, że nadal mieszka w moim domu, więc będzie robić, co mówię. Dzisiaj ona sama jest matką i widzi w tym mądrość. Rozmawialiśmy o tym, o jej ówczesnej wściekłości i poźniejszej wdzięczności – ponieważ chciałem ją chronić. Zatem jako rodzice mamy być rodzicami, dzieci nie mają być naszymi najlepszymi przyjaciółmi tylko dziećmi, my powtarzam rodzicami.

– Powiedziałeś, że do wiary doszedłeś w wieku 22 lat. Czy to oznacza, że wcześniej miałeś z tym trudności, jakiś bunt, czy zmagania?

To nie znaczy, że nie wierzyłem w Jezusa Chrystusa. Nie chciałem poświęcić życia Jezusowi Chrystusowi. Chciałem wolności i zabawy. Wydawało mi się, że jeśli oddam życie Jezusowi, to będę miał na sobie taki kaftan bezpieczeństwa, w jaki zawiązuje się chorych ludzi. Nie chciałem być tak związany, pragnąłem wolności. Jednocześnie szukając wolności, coraz mocniej odczuwałem pustkę. Wiesz, możesz isc na imprezę, bawić się, potem budzisz się rano z myślą: musi być coś więcej niż to. Idziesz wypić z kumplami, dobrze się bawisz, a rano kac i myśl: o co chodzi, musi być coś więcej. Byli ludzie, którzy się za mnie modlili: mama, tata, rodzina, przyjaciele. Zacząłem się ścigać na motocyklu, oczywiście w niedziele. Pamiętam modlitwę mojej mamy: „Panie, jeśli trzeba to złam mu nogę, kręgosłup, cokolwiek, co przykuje jego uwagę. Tylko proszę nie zabijaj go.” Raczej nie lubiłem tej modlitwy. Kilka tygodni złamałem stopę, przestałem się ścigać w niedziele – bałem się modlitw mojej mamy. Moja rodzina też się za mnie modliła. To bardzo ważne, żeby się modlić za nasze dzieci, niezbawionych przyjaciół, ponieważ Bóg odpowiada na modlitwy, ludzie modlili za mnie. Lata później głosiłem w kościele w Teksasie, na wsi. Podeszła do mnie stara, czarna kobieta, o lasce, pokazała mnie palcem i powiedziała: „mam kawałek twojego życia”. Pomyślałem, że nie jest w pełni władz umysłowych, kawałek mojego życia, o co chodzi? „Mam kawałek twojego życia, modliłam się za ciebie przez 30 lat” – powtórzyła i wyszła. Ważność modlitwy – nie wiem, co zrobi Bóg, ale na pewno nie zrobi nic, o ile nie będziemy się modlić.

– Twój ojciec jest bardzo wpływowym człowiekiem, był zapraszany chyba przez wszystkich prezydentów. Wiadomo, jeśli Billy Graham to poprze, to Amerykanie również. Później zrezygnował z tego, nie chciał angażować się w politykę. My chrześcijanie powinniśmy wpływać na społeczeństwo, nie tylko ono na nas. Jak starasz się wpływać na otoczenie, nie tylko to religijne?

Są zagadnienie moralne, o których, my chrześcijanie mamy prawo mówić. Taką sprawą jest homoseksualizm. Nie wiem czy to jest problem Polski, ale jest zagadnieniem Europy. Oni twierdzą, że jest to sprawa polityczna. Nie, to jest kategoria moralna, ponieważ Bóg powiedział, że to grzech. Każda relacja seksualna, poza małżeństwem kobiety i mężczyzny,

Dalej to co pisałem w trakcie spotkania.

Jak budujesz relacje z swoimi dziećmi?
Jemy śniadanie. Tuż przed szkoła czytamy Biblie. Modlimy sie. Przed łóżkiem modlimy sie o rożne sprawy. Tak ja byłem wychowany. 3 moich synów pomaga mi w służbie. Jeden gra w amerykański futbol. Kiedy córka miała 13.

Musimy mieć wpływ na społeczeństwo. Ale co robic, jeśli stoisz obok polityka i ktoś myśli, ze potwierdzasz ich osobę, a mogą nie byc tacy dobrzy, by stanąć obok nich. Relacja z politykami, jeśli nie idziemy na kompromis, powinnismy byc z nimi.

A co jeśli ktoś mowi, ze żadnych kontaktów z tym brudnym światem? Bo my mamy najlepsza interpretacje.

Jest wiele ludzi, którzy by mnie oskarżyli. Ja unikam kontakt z politykami, bo można sie ubrudzić. Jeśli możemy komunikować prawdę politycy mogą zmienić podejście. Jest kilka dobrych polityków. Nie dużo. Trzeba wspierać tych co sa prawi.

Jak z relacja z innymi wyznaniami?

Komuna wrzucala wszystkie religie do tego samego kosza. I to zmuszało wiele grup ze sobą współpracować. I trzeba walczyć z sekularyzacja. Uganda ustanawia prawo antygejowskie i swiat ich potępia, my jako chrześcijanie mamy byc z nimi. Sa dużo takich, co nie zgadzają sie z innymi – baptyści miedzy sobą, zielonoświątkowcy miedzy sobą. Ale Bog poradzi z tymi różnicami i szukajmy współpracę w oparciu o jednakowe wierzenia. Zaproszony do katolików

Sekularyzacja jest opresją dla wszystkich religij. Jak teraz dla wolności duchowej z innymi niechrzescijanskimi czy warto współpracować, by unikać sekularyzacji.

Nie. Choć my współpracujemy z muzułmanami, bo pomagamy. Ale nie jednoczymy sie z nimi duchowo.

Dlaczego Polska była wybrana?

Byłem zaproszony przez kościoły. Moj tata w Boston miał wsparcie przez kardynała. Protestanci obawiali sie. To jest poselstwo, ktory nasz kościół potrzebuje. Słuchajcie go! Moj ojciec i kardynał współpracowali na tym gruncie głoszenia ewangelii. Tata i jp2 walczyli z komunizmem i w tym sie zgadzali i mowili sobie o tym, ze rzem sa powołani do zwalczania komuny.

To ze myje nogi.

Bóle wzrostu.

Wzrost jest bolesny. Dzieci potrafią płakać z bólu, kiedy maja skok rozwojowy. Bolą kości, zwłaszcza w nocy, podczas snu. Widzę, jak czasami mój nastoletni syn prawie płacze, skarżąc na ból kości nóg czy rąk.

Kościoły przezywają podobne rzeczy. Zwłaszcza młode, które powstały na zgliszczach Polski ludowej, szukając prawdy w słowie. Widzę, że lepiej sobie radzą trochę starsze ewangeliczne wspólnoty, które istniały jeszcze przed wojną. Potrafią skupić wokół siebie więcej ludzi i mniej stracić. Wynika to z doświadczenia ojców wiary i umiejętności pracować z ludźmi. Oni już wiedza, jak reagować w rożnych sytuacjach. A my nie. Musimy uczyć sie na własnych , bardzo bolesnych błędach.

Jeden z glowniejszych błędów to „hura – patriotyzm”. Robimy wysiłek ponad nasze siły liczebnie i czasowe, czekamy na wyniki, a tu nic i przychodzi rozczarowanie i zmęczenie. Kościół nie jest sprinterem, a dlugodystancowcem. Już 2000 lat biegnie z przeszkodami. Trzeba nauczyć się omijać przeszkody, wyhamowywać przed nimi, skoczyć i wylądować na nogi, a nie na twarz.

Drugie. Uganiamy sie za nowinkami, myśląc , ze jakaś nowa doktryna albo ruch przybliża nam przebudzenie. I znowu nic. Bo nie w literze siła, a w Duchu i uczniostwie. A uczniostwo to bardzo długi proces. Ja w ziemskiej szkole miałem 10 lat do matury i 10 lat 2 uniwersytetów. A co dopiero w Królestwie Bożym? Ile czasu trzeba poświecić!

Trzecie. Nasze gorące głowy nie pozwalają nam stworzyć zespołu, który jednomyślnie idzie do przodu i buduje kościół. I tu ja osobiście wywaliłem się nie na nogi , a na twarz. Nie poradziłem sobie, bo nie umiałem. Nie rozumiałem, co jest ważne, a co mniej.

Wszyscy byliśmy młodzi. Moja rada była jeszcze bardziej młoda. Kochałem wszystkich, ale nie zawsze umiałem to pokazać, bo byłem zajęty przebudzeniem. Nie zauważyłem, że u niektórych rodziły sie dzieci, ktoś założył biznes, ktoś sie ożenił etc. I większość była przed trzydziestką. A ja tylko 15 lat starszy od większości. I nam takim młodym była powierzona wspólnota zbawionych, których mieliśmy prowadzić ku wieczności! Ogromna presja i ciężar odpowiedzialności. Te presję zawsze czułem na sobie i chciałem dać z siebie wszystko. I inni tez tak chcieli.

Jedna z trudności było zorganizować prawidłowe funkcjonowanie własnego życia nie niszcząc służby w kościele. To było trudne. Dla mnie tez. Nie wiedzieliśmy jak dbac o siebie nawzajem, jak rozgraniczyć poświęcenie w kościele od poświęcenia własnej rodzinie, pracy. Nie rozumielismy jak dbać o pastora – ile powinien mieć, gdzie mieszkać, czym się poruszać. Pamietam, jak 8 lat temu pewny nasz wierzący z dumą powiedział do mnie, ze jestem jedynym pastorem w stolicy bez auta. Po tych słowach tez poczułem się dumny sam z siebie. Jestem taki skromny!

Kiedy zacząłem jeździć pożyczonym Polonezem – zobaczyłem, że wiecej potrafię zrobić. Potem oddałem auto i kościół mi kupił moje własne. Okazało sie, że z autem stałem się efektywniejszy w dotarciu do ludzi i w służbie. Zrozumiałem, ze moja duma z braku auta, to była fałszywa skromność. Czułem się lepszy. A swiat pędził do przodu. W tej skromności byłem niewiarygodnie pyszny. Ktoś mi powiedział, że pastor w Warszawie musi mieć auto, bo niektórzy członkowie zboru mieszkają nawet 100 km ode mnie, a tez chcą być odwiedzani w razie czego! Ale moja duma nie pozwolała mi to usłyszeć i pojąć.

Inna trudnością jest to, że młodzi ludzie, którzy jeszcze nie dorobili się w życiu musieli odpowiadać za budżet kościoła w stolicy. To znaczy, że co miesiąc wydajemy 30 tysięcy zł na potrzeby zboru – czynsz, programy, pensje itd. Czasem dużo zostawało i były oszczędności w setkach tysięcy. I tu zaczynały sie nieporozumienia. Wynikało to z tego, że liderzy, którzy w życiu nie widzieli i nie dotykali takich pieniędzy nie radzili sobie emocjonalnie. I na tym etapie życia to były normalne reakcje.

Nie umieliśmy patrzeć do przodu. Ile będziemy potrzebować jutro, za 10 lat etc trzeba było sie uczyć ekonomii. Tam gdzie sa pieniądze, tam są emocje!

Pamietam, jak trzeba było podejmować decyzje by komuś pomoc w trudnej sytuacji, komuś odmówić. Ale pomagaliśmy w mniejszych sprawach i w większych. Jednorazowo mogliśmy pożyczyć 10-15 tysięcy naraz członkowi kościoła, który był w tarapatach. Czasami to były niemądre decyzje, ale chcieliśmy kochać ludzi i błogosławić ich!

Jednocześnie cieżko było innym liderom także błogosławić pastora. I tu jest problem polskich kościołów – nie umiemy błogosławić pastorow finansowo. Myślimy, że nie zasługują. Choć Biblia porównuje tę służbę z pracą wołów.

Kiedy rada gromadziła sie by omawiać, co i ile możemy dać pastorowi, stres był niewyobrazalny. Słuchać o tym, jak inni ciebie oceniają. I na ile wyceniają Twoje życie jest bardzo trudne! Ci których uczysz żyć znając ich błędy, nagle stają sie Twoimi sędziami, którzy oceniają Ciebie według własnego poglądu na życie i zasobów własnej kieszeni. To jest bardzo trudne doświadczenie. I nie życzę komukolwiek przejść przez to. Pewnego dnia przyjechał na naszą radę nasz biskup, prezbiter Andrzej Jeziernicki z skarbnikiem kościoła by pomoc w decyzji, jakim autem mam jeździć. Wszystko wytłumaczył i stworzyliśmy dokument. Wybraliśmy auto, które było równowartością 3-4 miesięcznego budżetu naszego zboru. Podpisali się obecni radni kościoła, prezbiter, i skarbnik. A ten ostatni w swoim imieniu dał 5 tys. na nowe auto. Dla przykładu.

Podczas takich nieporozumień często cierpi rodzina pastora. U nas było podobnie. Najbardziej ucierpiała moja żona.

Była w trzecim miesiącu ciąży. Podczas jednego z takich spotkań poroniła. Wtedy pod naszym adresem były rzucane bezpodstawne oskarżenia, nawet w tym , w czym nie zawinilismy. Coś było nasza winą, ale w tym momencie, o wszystko byliśmy oskarżeni my. Żona tego nie zniosła, łzy, strach, palpitacja serca, a potem coś poczuła w dole brzucha. Wyszła do łazienki. – krwawiła. W tej godzinie zginęło nasze dziecko.

Nie wiedziałem jak rozmawiać z liderami. Winić ich, że spowodowali morderstwo dziecka? Ale nie są świadomi, ze przez swoje słowa ranią, bo nie rozumieją, że to jest bolesne. Oskarżać ich? Też nie jest dobrze. Poprostu nie wiedziałem co robić. Nigdy tez nie usłyszałem od nikogo przepraszam, za tę presję. A ja nie wiedziałem, jak o tym powiedzieć, by nie potępić i nie wzbudzić większego nieporozumienia między nami.

Zatrzymałam to w sobie, zdusiłem, nikogo nie obwiniłem. Jakiś czas pózniej znow ciąża i znow presja, znow poronienie, i już druga operacja czyszczenia. Kto mi powie co mam robic? Jedyne, co zostało mi – rozwiązałem radę. Zrobiłem to w bezsilności i bezradności. W sercu wybaczyłem wszystkim, ale nie czulem, że moi współpracownicy mogą być wsparciem dla nas. Ta moja decyzja spowodowała niezrozumienie i bunt. I rozłam w kościele. Obmawiano nas, przekrecano fakty za plecami. Nawet nie wiedzieliśmy, jak sie bronić. Była to dość nieuczciwa walka. Ktoś z liderów, robiąc audyt finansowy, widząc przelew z kościelnego konta na auto, powiedział, że to premia dla żony i zgorszył kilkadziesiąt młodych wierzących. (Przelewy mają być podpisane na głównego właściciela konta jako wynagrodzenie). Plotka jest jak wąż, który po cichu załatwia ludzi.

Najgorsze, co pozostało po tym wszystkim, to choroba oczu żony. Była w grupie ryzyka jaskry. Stres i nadciśnienie powoduje rozwój tej choroby. I tak sie stało. Jest ryzyko utraty wzroku. Musi brać lek do końca życia. Modlimy sie tez o uzdrowienie i sa pierwsze pozytywne objawy. Ale koszty leczenia i nerwy pozostają. Kobieta jest słabym naczyniem.

Kochajcie swoich pastorów. Dbajcie o nich. A zwłaszcza o ich żony. Oni zasługują na to nie dlatego, że są bogami, a dlatego że zaryzykowały swoje życie i zamiast rozwijać karierę czy biznes poszli w nieznane. Tak, Bóg dba o nich, ale robi to za pośrednictwem kościoła – swojego ciała na ziemi. Pastorom głupio jest publicznie wylewać łzy o tym jak jest ciężko. A podobnych historii słyszałem od pastorów całe mnóstwo. Czas nauczyć się miłości do przywódców duchowych. Miłości praktycznej.
Starałem się nikogo nie potępić. Nasze niedoswiadczenie jest winne. Nie osadzam nikogo. Pisze to po 4 latach! Jako nauczanie dla przyszłych pokoleń. By dbać o siebie.

15 lat małżeństwa za nami!

Za nami 15 lat małżeństwa i tyle samo lat budowania kościoła. Jedno i drugie jest ogromnym wyzwaniem, by zrobić to dobrze.

Pastor Castellanos z Columbii, kiedyś powiedział, że w jego kościele wsród małżeństw, które sa aktywne w służbie nie ma rozwodów. Tak i nasze z Maja małżeństwo, od samego początku było poświęcone służbie Bogu i to stało się fundamentem dla jedności i zwycięstw. A próby i wyzwania były! I każda próbę udało się pokonać z łaską Bożą i pomocą nauczycieli i ojców w wierze.

Urodziło się nam 2 dzieci i chcieliśmy od początku, żeby one były poświęcone Bogu. Widzieliśmy przez ten cały czas rękę Boga, który nam pomagał w wychowaniu dzieci. Bardzo kochamy Dawiada i Anastazję.

Bog stworzył małżeństwo. I umieścił je w raju. Po to, by raj mógł istnieć w małżeństwie. Pamietam, jak modlilem się przez cały miesiąc o żonę. I po miesiącu spotkałem Maję na ewangelizacji, gdzie ona siė nawrocila. Już po 10 dniach wiedziałem, ze mamy się pobrać. Trudno teraz wyobrazic sobie, że mogło by być inaczej.

Mieliśmy dużo trudności. Ogólnie przez te wszystkie lata, życie nas nie rozpieszczało i wszystko zdobywaliśmy w boju. Pierwszy rok mieszkaliśmy w opuszczonym domu w którym przeciekał dach, a toaleta była na zewnątrz. Ale wiedzieliśmy cud po cudzie, jak życie nabierało kolorów. Teraz toaletę mamy w domu – po jednej na każdym piętrze. Jako zadośćuczynienie za zmarznięte…

Bog dał mi bardzo dzielną żonę. Prawdziwe wsparcie. Mądra i duchowa kobieta. Duch Boży jest z nią. Chodzi z nią i mówi przez nią. Mimo, ze doświadczyła dużo bolesnych uderzeń wytrwała w wierze i w służbie.

Z czym mi sie kojarzy małżeństwo po tych wspólnych latach?

Ciepły dom i rozpalony piec, kiedy wracam zmęczony problemami do domu. A zwłaszcza zimą, bo w naszym domu do ogrzania się mamy tylko kominek i jeśli nie dolozysz drewna – będzie zimno i nieprzyjemnie. A potem herbata i jakaś do tego historyjka o dzieciach albo o wybrykach naszych domowych zwierząt. Wspólne spacery i „kino domowe”. Modlitwy i uwielbienie razem z dziećmi. Rzadko gram na gitarze i kiedy zaczynam śpiewać, często nie trafiam w tonację i wszyscy baaaardzo sie cieszą, że tak wyję na chwałę Bożą, jak pies do księżyca. I wtedy modlitwa jest przerywana na przebudzenie śmiechu w Duchu. Bez dzieci trudno wyobrazic życie. Kiedy mowię o małżeństwie, myślę też o dzieciach i nie umiem odpoczywać

„tylko z żoną” w dalekim romantycznym hotelu, bo jest nas wiecej w tym życiu niż tylko ona i ja. Mamy być blisko siebie wszyscy. Niech mają poczucie bezpieczeństwa, kiedy duży tata jest obok. Takie to jest ważne tu i teraz. Chociaż, kiedy zdarza się nam sam na sam trafić do takiego dalekiego hotelu – mamy radość. Choć po chwili uniesienia wraca tęsknota za tymi małymi, których nam dał Bóg.

Szczęściem jest to, że rozumiemy siebie nawzajem i szukamy razem odpowiedzi na pytania, które stawia nam życie. Zobaczyłem niejednokrotnie, jak mądrość mowi przez Maję i przyjmujemy jej plan działań w tej czy innej sytuacji. Ona jest kapitanem statku, a ja właścicielem, zajętym wieloma innymi sprawami. Kiedyś próbowała mnie zamordować choroba. Przykleił się wysoki cukier i cholesterol i takie inne sprawy, żona podeszła naukowo do kuchni i zaczęła gotować wegańskie obiady i lekarze się dziwili, jak udało sie poprawić moje wyniki krwi aż tak radykalnie? Jakie tabletki pomogły? Odpowiedz brzmi – żadne, to mądrość mojej żony. Kto wie, może bez niej bym już nie żył?

Można dużo jeszcze pisać, ale mam inne obowiązki, w domu i w kościele. Idę.

Za te wspólne lata chce dziękować Jezusowi razem z kościołem 26 stycznia. Zapraszam!

Синдром оккупации.

Не хочу быть агитатором за земное. Но думаю, что пророческий взгляд имею на некоторые вещи.

После распада советской империи, Польша была беднее чем Украина. И входя в ассоциацию ЕС, начинала с более низкого уровня чем Украина сейчас. Прошли года. Многое изменилось. Когда приезжаю в Украину, видя быт людей, создается впечатление , что это страна третьего мира, если сравнить с Польшей. Дороги, больницы, школы, полиция, ЖЭКи, ведомства и т. д. Задавался вопросом чем Украина хуже? Ведь была лучше! Приходил простой ответ – обворована. Богатство страны все 20 лет НИКОГДА не работало для страны. Живя в Польше, я видел, как изменялись стандарты и быт. Как все развивалось. Теперь когда я приезжаю в Германию, я чувствую себя как дома. То есть мне понятна их жизнь и она похожа на польскую. Хоть мы беднее. Пока.

У меня есть друг в церкви. Потомственный фермер из Англии, глубоковерующий человек, старший церкви. Он недоволен, что Англия в ЕС, ибо надо деньгами делиться, а его фермерская душа видит другое применение этим народным богатствам. Это понятно, но сейчас не об этом. Он в конце 90-х купил старый польский колхоз на кредит взятый в польском банке и начал поднимать хозяйство. Выращивает пшеницу. На протяжении этих не целых 20 лет, он отдал деньги за кредит и не только за этот но и за технику, и дальше развивается. Земли у него теперь столько же, сколько по площади в Варшаве. Свой фермерский бизнес в Польше он начал из-за очень хорошей и плодородной земли на Жулавах – мечте каждого фермера, как он говорит. Но еще он знал про более плодородные земли, чем эти польские. Мечта над мечтами – украинский чернозем. Молился об этом, искал Божью волю. И начал поиски и нашел в Полтавской области заброшенный колхоз и основал там ферму. Нашел работников, менеджеров, переводчика, стал платить хорошие зарплаты и радоваться, что мечты сбываются.

Долго радоваться не пришлось, суровая украинская реальность быстро постучала в двери. Местный депутат известной партии предъявил претензии к этому колхозу, мол это его собственность. Началась волокита, угрозы. Когда удалось уйти от одной угрозы, создавались другие. Никто в районе вдруг не хотел сотрудничать. Создавались проблемы везде.

Не покупали у него ничего и не продавали.

Его менеджер по отношению к нему тоже изменил политику. Мой друг удивленный всем происходящим, обратился ко мне за помощью, может есть знакомые, которые как-то могут помочь и успокоить местного депутата? Его Английский мозг должен был быстро учиться новому ведению бизнеса – в условиях войны. Я очень переживал за него и начал звонить к знакомым и влиятельным пасторам в Украине. Все мне что-то советовали, а кто-то дал телефон умного адвоката. Но что-то меня удивило более всего во время общения с украинскими пастырями по поводу этой ситуации. Все мне задавали один вопрос: „А он искал волю Божью, начинать ли ему этот бизнес на Украине?” „Да” – думал я. И был слегка обескуражен. Вопрос этот что то мне показал. Украинцы чувствуют себя, как будто живут во время военных действий. Сто раз спроси Бога, идти в лево или в право, чтобы не убили. Синдром какой – то оккупации или войны. Я еще не нашел подходящего слова этому состоянию души и ума. Но думаю, что лучше всего подходит – СИНДРОМ ОККУПАЦИИ.

Английскому фермеру не надо было об этом много молится – ни в Англии, где он имел хозяйство, ни в Польше, где начинал с нуля, а только в Украине. По крайней мере, так предлагали украинские пастыря, зная здешнюю жизнь. А они уж точно имеют знание о том, что происходит в стране.

Но это не нормально. Не так должна выглядеть жизнь! Там, в других странах, у него была мечта и он ее реализовал. А в Украине должно было сначала воевать за саму мечту, не зная успеет ли в этой еще жизни ее реализовать.

Иисус не боролся с оккупантами. Он их игнорировал. Пилат задавал вопросы Иисусу, а он не отвечал. Они придумывали законы, а он жил по своим. Конечно он любил самого человека, но не любил системы. А апостол Павел заставил тюремную власть отчитываться перед ним. А это значило, что за превышение обязанностей сама власть могла пострадать, по инициативе Павла. Тюремная власть Украины должна ответить.

Кто в таком случае виноват? Система, оставшаяся после СССР. И люди, которые держат ее при жизни. Бывшие комсомольцы по наследству в бизнесе и те кто взял силой другую часть бизнеса. Одним словом, люди которые не умели строить государство, потому что не имели примера и создали свои мини государства на развалинах империи.

Польша знала про это у себя и начали активно перенимать опыт Европы, которая свое благополучие строила на Библейских основаниях, еще во времена Кальвина. В Женеве, в музее Реформации об этом очень показательно рассказывают, как в те времена был положен фундамент под развитие экономики. А при жизни Кальвина, все настолько развивалось, что изменилась архитектура города. Город стал выше. Все достроили себе в домах этажи!

Прошло много лет и столетий. Были войны в Европе и разделения. Потом была революция 60-х, секс, наркотики, атеизм и они начали гнить в своей раскрепощённости. Но принципы остались, все действует. Законы и экономика действуют. Хоть есть кризисы. Но среди стабильной жизни.

У меня были друзья в церкви – Швейцарцы. Нам удалось пару раз летом отдохнуть у них дома под Женевой. Интересовала меня история их отца – воспитанного в кальвинистской семье. По профессии архитектор, по его проекту была построена библиотека университета Женевы. Когда мы познакомились, тогда ему было около 80 лет. Он считал себя атеистом. Я попросил его рассказать как выглядело у него детство. Особенно, как выглядело религиозное воспитание. По воскресеньям была церковь, потом молитва дома и читание Библии. Каждый день было что-то связанное с религиозной активностью. Изучение мест писания на память, пение гимнов и все самое хорошее и святое, в моем понимании. Все было очень строго и свято. По крайней мере свято в понимании пуританских родителей. Из его рассказа я понял, что такое детство принесло ему отвращение к религии, хотя сам он так этого не назвал. Я спросил, чувствует ли он, что религия и спаситель Иисус – разные вещи? Затруднялся ответить. Это вызвало во мне грусть. Я увидел в лице этого одного воспитанного, пожилого и умного, симпатичного швейцарца миллионы европейцев. Они не выдержали тяжести религиозного воспитания без духа. Воспитание и честность остались, вера ушла. А на ее место пришла вседозволенность. Вот такая Европа – остались принципы без веры.

А з другой стороны имеем Новосоюз. Нет и не было веры, а принципы, которые действуют основаны на принципах волчьей стаи. Если подчиниться вожаку – с голоду не умрешь. Прогрыземся к своей добыче. Но мы ведь не призваны к колбасе. Человек имеет призвание к свободе. Мой знакомый бизнесмен из Сибири, говорит, что уже ненавидит этот российский газ и нефть. По двум причинам. Во первых, только небольшая группа на нем наживается. А во вторых, что никто не думает про развитие и модернизации страны, потому что и так есть деньги. А люди – это сырьевой придаток Москвы. И это так видит неверующий, богатый россиянин, который основания своего бизнеса сколотил своими руками в бурные 90е.

Можно ли нам мечтать про лучшую жизнь? Ведь родина наша на небесах. Евреям Бог дал мечту – землю меда и молока. И надо было бороться за эту земную мечту. Хотя и они имели родину на небесах. А что с нами? Ведь не говорит Бог нам – а вы терпите кризис и опустошение, и выведу вас из Египта и дам вам землю страдания и неуверенности, и будет это вам новым Египтом, содружеством независимых Египтов, ну и как нибудь нам получиться, главное меня любите. Так любящий отец не поступает.

Узурпаторская власть в Польше упала благодаря церкви. В церквях были собрания оппозиционеров и штабы революций. У меня в общине есть человек, который будучи студентом убегал от милиции во время разгона демонстрации. Не знал куда спрятаться. Близко был костел. Священник пустил его в середину и захлопнул дверь перед носом милиционеров. И они развернулись и ушли. Они чувствовали, что если Церковь стала за народ – их дни сочтены! Поэтому они зверски убили отца Попелушко. Знали, что запугивая церковь, они могут остановить народ. Но не остановили.

Похожее уже было в истории Польши, когда в 20 году русские большевистские войска вплотную подошли к Варшаве (кстати в этом месте я живу, где была эта битва). Польская армия уже почти начала проигрывать и не было сил идти в атаку. Перелом в битве начался, когда священник Игнатий Скорупка с молитвой встал вместе со своими солдатами (отряд состоящий из студентов и гимназистов) и пошел в атаку. Тогда же встала армия. А священник погиб. Они выиграли битву и войну. На следующий день после этой битвы, большевики пробовали еще раз атаковать, но опять проиграли и после этого окончательно отступили. В учебниках истории Польши эта битва называется – „чудо на Вислой” (по- польски „cud nad Wisłą”). Не было шансов на победу, а она пришла! Историки внесли эту битву в список 18 битв, которые изменили историю. Среди других битв здесь названы битвы под Полтавой и Ватерлоо.

Пришло время совершиться чуду над Днепром.

Пастор Андрей. Житница. Варшава.
http://www.spichlerz.org

Rosja vs Ukraina.

Jeden z opozycjonistów z Majadanu, Gennady Moskal, mówi o prowokacjach, które przygotowuje władza, by wprowadzić stan wojenny na Ukrainie. Wie o tym z pewnych źródeł, ponieważ był zastępcą szefa SBU i zajmował inne wysokie stanowiska w strukturach bezpieczeństwa Ukrainy. Moskal mówi, że władzom doradzają specjaliści rosyjskiego FSB, którzy przyjechali na zaproszenie rządu Ukrainy. Są to specjaliści od antyrządowych demonstracji i prowokacji. W najbliższy weekend jest planowana demonstracja na poparcie rzadu, gdzie ze Wschodu Ukrainy, przywiozą płatnych demonstrantów. I ci demonstranci zostaną zaatakowani przez przebranych prowokatorów w maskach z symboliką Majdanu na ubraniach. Atak będzie na tyle brutalny, że mogą być poważne zdrowotne konsekwencje. To spowoduje, reakcje Antymajdanu, który ruszy na Majdan, by się zemścić. W międzyczasie na Majdanie, ludzie od władz bedą rozpylać super nowoczesny środek w tłumie, który spowoduje osłabienie fizyczne, bóle głowy, co faktycznie sparaliżuje siłę oporu strajkujących. Kiedy na Majdan ruszy tłum przeciwników, nie bedą mieli szans na obronę. Przebrani prowokatorzy zaatakują mieszkania kluczowych ludzi z władz, podpalą drzwi i samochody. W całym mieście pseudoopozycjoniści będą atakować mieszkańców i wprowadzać chaos na ulicach stolicy. Ta sytuacja będzie powodem do wprowadzenia stanu wojennego albo wyjątkowego w mieście i wprowadzenie wojsk.
Ogłaszając to publicznie, Moskal powiedział, że władza powinna wiedzieć, że wszystko widzimy i nie damy się sprowokować.

Kijowska choinka.

Wszystko sie zaczęło od decyzji władz postawić na Majdanie choinkę. Ale przeszkodą była obecność protestujących. Na nocnym Majdanie protestowali pokojowo studenci, bo nie zgadzali się z nagłą decyzją władz na zmianę kursu z Europy do Moskwy. Otóż władza poprosiła specnaz „Berkut” o pomoc w przepędzeniu studentów. Lala się krew o 4 nad ranem. Przecież bez corocznej choinki naród nie będzie w pełni cieszył się Sylwestrem i Boźym narodzeniem. Absurdalne wytłumaczenie władz było oczywiście przykrywką. Bo właśnie takie było oficjalne tłumaczenie. I wcale bym się nie zdziwił, gdyby im zależało na choince naprawdę. Bo Janukowicza z choinką łączy coś wspólnego. O tym pózniej. Obecna władza w Kijowie jest jakby żywcem wzięta z muzeum historii Związku Radzieckiego. O ile taki gdzieś istnieje. W nocy w tym muzeum eksponaty zaczynają żyć i pewnego dnia im się udało wejść do polityki realnej, nie muzealnej. Tylko sposoby rządzenia zostały muzealne, bo eksponaty potrafią dbać tylko o siebie.

A teraz o choince. Podczas pewnej uroczystości razem z prezydentem Rosji u grobu ofiar wojny, Janukowicz złożył tradycyjny wieniec zrobiony właśnie z choinki i kiedy oddawał honor poległym, silny podmuch wiatru rzucił tym choinkowym wieńcem na Janukowicza i uderzył go. Jakby niewidzialna ręką Boga dała mu klapsa po głowie. W ukraińskim internecie ten filmik bił rekordy oglądalności! Choinka stała się bohaterem Ukrainy i jego nocnym koszmarem. Gościem z zaświatów, prorokujacym o nadchodzącej choinkowej apokalipsie. Janukowicz postanowił zemścić się nad całym światem iglastych i postanowił pokazać swoją wyższość nad każdą choinką. Zrobił to, ustawiając ją w samym wirze protestów i demonstracji. Bo to on jest carem i rządzcą losów. On nakaże choince stać! Tej nocy służby komunalne zdążyli postawić rusztowanie pod choinkowe cudo, ale już tego samego dnia ze zdwojoną siłą demonstranci wrócili na Majdan i zaczęli wieszać na tym rusztowaniu antyrządowe plakaty i flagi Ukrainy i UE, żądanie uwolnić Tymoszenko, zdjęcie Janukowicza w więzieniu i napisem ” oto prawdziwe święto nadchodzi!” Choinka po Ukraińsku – jalynka. Więc Janukowicz zaczął być nazywanym Jalynkowicz, czyli Choinkowicz. A w metrze zjawiły się naklejki „do Europy bez Jalynkowicza”. A my na na samym czubku postanowiliśmy zawiesić plakat z napisem Chwała Jezusowi!

Majdan stał sie znów dużym polem namiotowym. Beczki metalowe w którym palono ogniska by się grzać są wszędzie. W dużych kotłach na ognisku robi się jedzenie dla protestujących. W zajętych gmachach Związków zawodowych i Kijowskiego ratuszu stworzone sztab rewolucji, trybunał narodowy, punkt pomocy medycznej, wydawanie ciepłych ubrań, leków itd. No i sypialnie, na schodach i w korytarzach śpią ludzie po dyżurze na Majdanie. Młodzi mężczyźni sprawdzają wchodzących czy nie są pijani, co maja w torbach i metaloszukaczami badają co jest pod ubraniami, jak na lotnisku. Na murze ratuszu pod tablicą rządową sprayem jest napisane „Sztab Rewolucji”, a z drugiej strony drzwi taki sam duży napis „Trybunał narodowy”. No i nie brakuje humoru, bo wisi plakat z zdjęciem Jalynkowicza z napisem „Poszukiwany!” W tych dniach tuż po pogromie prezydent pojechał do Chin, z międzylądowaniem w Rosji, porozmawiać musiał, a naród go szukał.

Na ludzkich twarzach ogromne skupienie i determinacja. Na barykadach, które w niektórych miejscach sięgają około 4 metrów wysokości stoją wartownicy. W każdej barykadzie jest bramka, przez którą nie wejdą podejrzani i pijani. Widziałem jak mistrz świata Kliczko rozmawiał z pijanym i silnym mężczyzna, krzycząc mu w twarz „ty po co, suko, pijany tu przylazłeś? Nie chce cię tu już nigdy widzieć!” Tuż za barykadami jest McDonalds w którym sporo młodych z Majdanu odpoczywa, tez wszedłem na herbatkę a bardziej, by posiedzieć w ciepłe. I nagle wchodzi młody i wysportowany człowiek i głośno ogłasza „Słuchaj mnie McDonalds!” Zapanowała cisza. „piję za Rosję! Kto ze mną?” W odpowiedzi usłyszał chór głosów „Niech żyje Ukraina! Chwała bohaterom!”
Młody człowiek kontynuował prowokować:”Jacy bohaterzy?” Ja chwyciłam za kamerę, by robic zdjęcia. Jego reakcja była natychmiastowa, rzucił sie do mnie bym przestał, bo zaprowadzi mnie do sądu! Wszystkie oczy były skierowane na nas. Myślałem, że zacznie mnie bić, był tak agresywny. Wiec podniosłem się, by pokazać swą gotowość do obrony i nagle on zmienił ton. Byłem dużo wyższy i nie okazywałem strachu, co ostudzilo chyba jego zapał. Ale napięcie wisiało w powietrzu w całej restauracji. Właśnie takie napięcie jest odczuwalne na całym Majdanie.

Ukraińcy nie chcą żyć w skansenie, w który chce ich wpędzić Janukowicz z pomocą Moskwy. Noc w muzeum jest dobra tylko dla Choinkowicza, a nie dla normalnych ludzi.
Kiedy sztab sprzeciwu ogłosił mobilizację, bo specnaz znow ruszył na Majdan, to taksówkarzy zawozili ludzi za darmo, a o 2.15 w nocy biły dzwony w klasztorze św. Michała wzywając ludzi na Majdan. Pewny młody kijowianin napisał w Twitterze, że ostatnio, kiedy przychodzi na Majdan, pisze SMS do kumpli – czy jesteś tutaj? I nigdy nikt mu nie odpisał – to znaczy gdzie?

Władze chcą wziąć Majdan przez zmęczenie i znużenie. Ignorują i nie słyszą. To męczy. Kiedy został powalony pomnik Lenina, to spowodowało wielką radość. Przynajmniej idol runął! Kolejne zwycięstwo nad usypiającym oczekiwaniem. Byłem tam pół godziny po upadku Lenina. Samochody, które mijały to miejsce trąbiły. Ludzie śpiewali, robili zdjęcia i brali kawałki pomnika na pamiątkę. Razem z zaprzyjaźnionym pastorem stwierdziliśmy, że poczuliśmy obecność Ducha Świętego , choć sama akcja była bezprawna i mogła spowodować eskalację napięcia. Nie zawsze akcje prorokow Biblijnych były miłe i legalne. Czułem, że to był akt, który przeciął duchową pępowinę z Radziecką Rosją i ciemną przeszłością. Następnego dnia zrobiłem sobie zdjęcie na Leninie, było to trochę niegrzeczne może. Wciąż był tłum wokół, choć mniejszy. Kiedy poprosiłem, by pomogli mi wejść na śliski kamień, kilka rąk mi pomogło wejść i zejść. Stojąc na zaśnieżonym marmurze, podniosłem ręce i krzyknąłem Alleluja! I nikogo to nie zdziwiło! Jeszcze większa radość mnie napelniła, kiedy sie dowiedziałem, ze ten pomnik był zrobiony z tego samego, bardzo rzadkiego kamienia, co i mauzoleum Lenina w Moskwie. Takie sobie przedłużenie naczelnej satanistycznej świątyni z trupem z Moskwy do Kijowa. Do samego jego centrum.

Ukraina już nie będzie taka sama.

Na zdjęciu. Podczas nadawania na żywo, rosyjski dziennikarz dostaje Oskara za kłamstwo.

Cerkiew ratuje Majdan.

W nocy na sobotę specnaz bił ludzi i wyrzucał wszystkich z miejsca protestów. Dużo ludzi trafiło do szpitali i są aresztowani. Policja biła leżących ludzi nogami, ciągnęła po ziemi za nogi. Kobiety tez tak były traktowane. Policja Od Majdanu Niepodległości biegła i biła kilkaset metrów po głównej ulicy Kijowa wszystkich kto się tam znajdował. Nawet tych co siedzieli na ławkach. Była krew. Dostał od specnazu tez Polski dziennikarz. Pokojowe demonstracje nie mogą być traktowane w ten sposób, niezależnie od celu jaki sobie stawiają. O 4 rano w centrum Kijowa przestał działać internet i łączność komórkowa i potem zaczął się atak. Wszystko było zaplanowane wcześniej.

Pobici i uciekający przed policja chowali się w klasztorze św. Michała, tak zwanym Myhajliwskim monasterze, który znajduje się niedaleko od Majdanu. Tam otrzymali pierwszą pomoc i jedzenie. Specnaz podszedł też do klasztoru i wyglądało na to , że zacznie się atak na świątynię. Jakiś oficer próbował wejść za klasztorny mur, ale nie został wpuszczony. Po jakimś czasie policja wycofała się. Ostatni raz ludzie na Ukrainie chowali sie w Kijowskich murach klasztornych podczas masakry przez wojsko tatarskie chana Batyja, który jak zwierzę mordował prosty naród. Aktywiści Majdanu tez znaleźli schronienie w tym klasztorze. Opozycja prowadzi rozmowy z seminarium i klasztorem o okazanie wsparcia i o to, by otworzyli drzwi dla liderów opozycji by mieć możliwość kierowania Majdanem. Jeśli cerkiew otwiera swoje drzwi dla protestujących, widać na ile władza Ukrainy nie słyszy i nie widzi zwyczajnych ludzi. A prawosławie było na Wschodzie zawsze prowładne. Modlili sie o cara i jego panowanie i taką mieli teologię. Każda władza od Boga. Ale dzisiaj, przez otwieranie drzwi swoich świątyń powiedzieli, że ta władza nie jest od Boga.

Ukraina – między Rosją a UE.

21 listopada w czwartek, w 80 rocznice Hołodomoru, premier Ukrainy ogłasza, że biorą pauzę w przygotowaniach do podpisania umowy stowarzyszeniowej Ukrainy z Unia Europejską. W ten sposób pokazując, że wolą iść do Rosji. Znaczącym, była data ogłoszenia tej decyzji! Dzień żałoby po śmierci głodowej 12 milionów Ukraińców w latach 30. W tych latach urodziła się moja mama i cudem przeżyła ten głód. Organizatorem głodu był ZSRR. Ukraina była spichlerzem Rosji, a tu głód! Wszystko się zaczęło od nastawienia chłopskiej, patriarchalnej Ukrainy, która chciała być wolną od Rosji i głośno o tym mówiła. Drugą przyczyną było to, że na Ukrainie szerzyl się protestantyzm, rosły kościoły na wsiach, które zaczynały być coraz bardziej wplywowymi. I te kościoły były „wolnomyslicielskimi” w porównaniu do prawosławia, będącym zawsze na służbie dla władzy. Stalin rozumiał, że trzeba wyeliminować tego wroga – zamożnego i zreformowanego wierzącego na ukraińskiej wsi. Zabierano żywność, jeśli ktoś coś chował, był roztrzeliwany albo wywożony na Syberię. Kiedy dzieci w dużych rodzinach umierały, to dochodziło do tego, że mordowano najmłodsze dzieci, by nakarmić starsze. Czy przypadkowo była wybrana data ogłoszenia tej decyzji? Watpię. Chyba że, to takie „małe” niedopatrzenie.

Czy Ukrainie będzie lepiej w UE? Słyszałem wiele głosów ewangelicznych wierzących i innych, że to wejście do Babilonu i na Bogu trzeba polegać , a nie na UE. Brzmi duchowo i trudno z takim podejściem dyskutować. Ale każdy, kto nie życzy Ukrainie wejścia do Babilonu, niech pomieszka choć by pół roku tam, i wtedy niech zastanowi się, co jest prawdziwym Babilonem – UE czy prorosyjskie rządy.

Rządzi w Ukrainie mieszanka komuny i mafii, która z komuny się wywodzi. Ku przypomnieniu – komunizm był największym wrogiem chrześcijaństwa od czasów Nerona i w mentalności rządzących mało co sie zmieniło na Ukrainie. Człowiek jest nikim, jest szarą masą do eksploatacji. Europa była zbudowana na Biblijnych wartościach. I to co widzimy w Europie dobrego – szacunek i tolerancja ( choć absurdalnie przesadzona), wolność słowa, etyka pracy w postprotestanckiej Skandynawii i części północnej Europy to wszystko wywodzi sie z Biblijnej nauki. W Ukrainie to wszystko bylo zniszczone przez rewolucję październikową. Tak, Europa nie przyznaje sie do chrześcijańskich korzeni, bo odreagowuje na purytanskie wychowanie, gdzie każda inicjatywa była tlamszona i pod topór szły i złe i dobre pomysły w imieniu czystości wiary. Ale fundament mentalny Europejczyków był założony przez Kościół. Teraz nie mam czasu to udowadniać, wystarczy poczytać podręczniki historii. Babilon na polski sie tłumaczy jako chaos i zamieszanie. I większego chaosu w życiu ludzi jak na Ukrainie nie ma nigdzie w Europie.
Europa dała zadanie domowe Ukraińcom. Powinni wprowadzić dużo zmian w prawie, które były obce postkomunistycznej wierchuszce, ale bliskie zwykłym ludziom. Polacy nawet nie podejrzewają ile podobnych praw działa w Polsce, które narzucila UE, a których nie ma w Ukrainie i te prawa pomagają żyć.

Jest kilka spraw, które bedą regulowane w Ukrainie przez rynek po wejściu do Unii. Choćby minimalna pensja. Na Ukrainie to jest 500 – 600 zł. A żywność jest droższa niż w Polsce. Korupcja na każdym kroku. Wszystko można kupić. Lekarze z kupionymi dyplomami zabijają ludzi i ta zła Unia nakazuje wprowadzić regulacje, które maja szanse to wszystko zmienić. Ukraińcy , którzy nie wierza w Boga upatrują w dołączeniu do unii możliwość kontroli nad ich władzą. A władza Ukrainy doskonale rozumie, że ta kontrola będzie i kombinuje jak odłożyć w czasie jakiekolwiek zbliżenie się z Europą. A wierzący Ukraińcy widzą możliwość po wejściu do Unii zmienić charakter Unii. I jak myślicie kto wygra? Wierzący czy ateista? A jeszcze wierzący z Ukrainy otrzymają paszporty UE i bedą jeździć na misje. Dziś Ukraińskie ewangeliczne kościoły wysyłają misjonarzy do islamskich krajów i do Azji. 90% rosyjskich pastorow pochodzi z Ukrainy. W Europie dziś to jeden z najbardziej misyjnych krajów.

Następne. Tajemnicze słowo „geopolityka”. Geografia + polityka. Mniej wiecej chodzi o to, że ten kraj, który jest naszym sąsiadem realnie wpływa na rozwój albo uwstecznienie naszego państwa. I dziś nie da się żyć nie będąc pod wpływem ekonomicznym sąsiada. Ale są wyjątki, o których chrześcijanie mówią często – Szwajcaria i Norwegia. W tym roku Norwegia została nazwana najbogatszym Państwem swiata a Szwajcaria zajęła czwarte albo trzecie miejsce. Jeśli jesteś tak bogaty, to możesz być wolny od wszelkich unij i sojuszów. Ukraina ma to nieszczęście, że jej sąsiadem i niegdyś realnym Panem jest Rosja (około 400 lat była pod rosyjskimi zaborami i nic dobrego z tego nie wyszło). I niestety prawo geopolityczne mówi, że nie da sie być naprawdę niezależnym, będąc między Rosja a UE, o ile w bankach nie masz rezerw złota pozostałych po Hitlerze i jego towarzyszach. I prosty naród to rozumie. Po 20 latach Niezależna miała na starcie więcej niż Polska. A jest okradana i jest dużo gorzej niż w Polsce. Nie dziwmy się, że Ukraina, chce uciec od Rosji i w tym momencie nie ma innej alternatywy, jak tylko przystąpienie do UE.

Jeszcze jeden argument wysuwany przez wierzących. Legalizacja homoseksualizmu. To poważna kwestia. Środowisko LGBT w Ukrainie istnieje dawno i wszyscy o tym wiedzą. Nawet bez Unii oni kiedyś mogą dojść do władzy i wprowadzić swoje prawa, tak jak niedawno to się stało w katolickiej Argentynie czy Paragwaju. Czasy są złe, a wprowadzenie prawa dla LGBT świadczy o słabym chrześcijaństwie w danym kraju. Prawa w UE dla nieszczęśliwych homoseksualistów, cierpiących odrzucenie, to też przejaw reakcji na dlugowiekowe purytanskie zasady „wszystko jest złe”. Europa teraz próbuje wszystkim pozwolić na wszystko. A my Biblijni wierzący powinnismy być głosem sumienia i rozsądku. Po to jest dana demokracja, by zabierać głos.
No i ostatnia myśl. Najważniejsza. Rosja odnawia Związek Radziecki. Ukraina może sie tam znaleźć. Gdyby spytać Polaków czy chcecie być w ZSRR usłyszę negatywna odpowiedż, a właśnie tam próbują wciągnąć ten kraj. Powinnismy okazać wsparcie Ukraińcom i nie pozwolić, by antyludzkie rządy niszczyły przyszłość narodu.